Na koniec artysta o cudownym głosie. Grupa Led Zeppelin rozpadła się w 1980 po śmierci Johna Bonhama. Robert początkowo nie zamierzał kontynuować kariery artysty a raczej zajmować się nauczaniem muzyki. Do dalszego grania namówił go (ponoć) Phil Collins. W konsekwencji od czasu do czasu obdarza nas cudownymi albumami z zachwycającą muzyką. Klimat LZ utrzymywał się przez pierwsze płyty; potem wraz ze zmieniającym się głosem zmieniły się nastroje. I chyba na korzyść. 

SR: Czy ktoś ma wątpliwości skąd wywodzi się Robert. Prawdziwy, ciężki (nawet za mało ciężki) groove Led Zep. Dodatek syntezatorów wypełnia brzmienie. Tu na bębnach Cozy Powell (z Rainbow).
BL: Robbie Blunt na gitarze, Phil Collins na bębnach, klimat: Robert Plant. Hit tamtych czasów.
TL: coraz więcej elektroniki; utwór wspiął się na pierwsze miejsce Billborardu (w kategorii mainstream rock).
HK: w tym utworze solo na gitarze zagrał kolega z LZ - Jimmie Page; maniera śpiewania znowu zeppelinowska. TCO: kto ma uszy ku słuchaniu niech wyłapie pięć utworów LZ, które są cytowane w tym kawałku.
TDOtH: „płyta posiada emocjonalną siłę, jaką oczekuje się po dorosłej osobie” - tak określili ją krytycy. Prawda.