MB: znowu mroczne klimaty, coś jakby kryminał o głęboko ukrytych rodzinnych tajemnicach. Gdzieś od czwartej minuty dobra improwizacja, kłótnia między dwoma gitarami. W oddali słychać może congas... Piękne.
K: klimat trochę apokaliptyczny, trochę jak z włoskiego westernu... Gitara natrętna jak komar w namiocie nocą. Tekst na wpół recytowany, w manierze The Doors.
W piątej minucie nastrój się zmienia na lżejszy, weselszy. Kryzys minął.
A: Początek to pastisz „Mars, the Bringer of War” Gustava Holsta (jego wersję można również znaleźć na płycie Emerson, Lake and Powell). Po tym groźnym początku atmosfera robi się lżejsza, chociaż pod koniec nabiera tempa. Dobry rockowy utwór, szkoda, że wyciszony.
Ma: Blueasowe wprowadzenie, potem piękne brzmienie organów, takie pieniące się... (skąd mi przyszło takie porównanie?) ładne solo (też na Hammondzie), taką manierę gry ma Tony Kaye (Yes). I jeszcze flet w połowie utworu! Cudo. Piękna końcówka. W takich epickich zakończeniach teraz bryluje Neal Morse.
Mo: Niby piosenka o miłości na na okładce „Krzyk” Muncha. Znowu niepokój, ktoś się skrada, ściszamy oddech, aby nie się nie ujawnić. Brzdęki gitary niczym z The Doors. Rewelacyjny, zawiesisty klimat. Duszno. Aż ciarki przechodzą.
SL: Maniera trochę Uriah Heep (przynajmniej wokalnie), ale miły liryczny początek, kawałek w metrum 3/3 - co trochę go u’jazzowia (jeśli istnieje taki termin). Ale od 2:40 już normalna jazda w 4/4, z wibrującymi organami. W szóstej minucie niewiele zostało z początkowej liryki.
F: Monotonny, cichy początek przeradza się szybko w krzykliwy, dynamiczny utwór. To taka mini suita z kilkoma tematami łączonymi dynamicznym refrenem. Bardzo przypomina mi „Grendel’a” wczesnego Marillion.
BC: Dominująca gitara zagłusza nieco resztę instrumentów. Dopiero po chwili, gdy dołącza wokalista wyraźnie słychać piękne dźwięki basu i solidną perkusję. Trochę usypiająca muzyka, może dlatego takie zrywy gitary... Od połowy gitary już podróżujemy w kosmos i inne rejony świadomości. Harmonijka ustna dobrze wypełnia rolę gitary.
T: The Who? Pinball Wizzard? Nie, monumentalne brzmienie olbrzyma (cara?) Klawesyn? Mellotron? Bogate instrumentarium. Patos w brzmieniu. Solówka na dwa głośniki - dobrze zagrana. Przydałoby się lepsze zakończenie.