C: Początek trochę jak muzak... ale potem, wraz z oklaskami zaczyna się... Eskalacja organów. Dobre tempo. Umiejętnie wtóruje saksofon. W siódmej minucie - uspokojenie i cudowny ksylofon. Drapieżne solo gitarowe od 9:30. Rewelacja. Ponadczasowe.
TN: Wspaniała emersoniada. Keith wziął na deski Dave Brubecka „Blue Rondo a la Turk”, domieszał trochę Bacha i wyszła petarda. Widziałem jak to gra na żywo w katowickim Spodku. Porażające.
Can: Jednostajnie grany rytm wprowadza w trans; każde wtrącenie - wokalne, gitarowe, perkusyjne - wybija z klimatu falowania. Tu się czuje psychodelię. Holger Czukay eksperymentował później z Davidem Sylvanem.
​​​​​​​SM: Śpiewa Robert Wyatt, perkusista. Może dlatego bębny takie oszczędne...Do dziewiątej minuty. Gitary wtedy w SM nie było, solówki daje bas, saksofon i organy. I to piękne. Słychać też skrzypce pod koniec. Może to złudzenie?