Mi te pierwsze takty przypominają „Oh Well” Fleetwood Mac. Ale racja, mają coś wspólnego ze riffem WLL. To dalej blues, czujemy go w rytmie, solówkach, powtarzanych wersach.
Utwór drugi wraz z przestrojoną harmonijką, chigagowskim pianinem i „metalizowanym" głosem rzeczywiście daje ten psychodeliczny nastrój. Plus gitara powtarzająca ten sam temat. Chwytliwy kawałek.
W „People" muzyka staje się bardziej hałaśliwa, ale dalej w kanonie bluesa. Po 1,5 minuty mamy przeskok do innego tematu, bardzo w stylu Jethro Tull. Dialog gitary z pianinem trwa i trwa. Lubię takie długie aranżacje.