Bardzo bluesowy początek, rytm niewolników zbierających bawełnę. Ich skóra prawdopodobnie błyszczała jak „czarny jedwab”. Gitara odpowiadająca na frazy wokalisty - bardzo ciekawy zabieg, trochę jakby sprzeczka. Po krótkiej pauzie: piękne dwugitarowe solo (najbardziej lubię to Franka Zappy - w utworze Sharleena, gdy gra razem z synem - od 4:36.) Rzeczywiście rozdwajające jaźń. I powrót do bluesa. Głos mocny, Jan Chrzciciel by się go nie powstydził.

W drugim utworze vibrato wokalisty trochę razi. To nie czas na operetkę... Ale solo gitarowe jakie lubię - jeden ton trzymany przez dłuższy czas. Ale jaki...

Utwór trzeci: nie powstydził by się go Black Sabbath, żeńskie chórki dodają dramatyzmu... 
Ale bas rządzi!