Dobry początek przejeżdżającego pociągu - takich efektów dużo w prog-rocku.
Potem mamy trochę The Beatles, trochę the Who - ale definitywnie z mocniejszą gitarą. Ładnie zawodzi w solówce do rytmicznych podrygów basu.
A od czwartej minuty - Rondo (było w rozdziale 12!).  Potem rzeczywiście hendrixowskie tony.
Drugiej ballady nie powstydziłby się Coldplay (może nowocześniej zmontowany). Kilka utworów prawdziwie hard rockowych.
Po piątym montaż głosu z lekkim echem zaczyna nużyć; dobrze że więcej jest grania.
Nr 8 to blues - z ładnie rzężącą gitarą.
Przedostatni, jedenasty utwór „The Slow one and the fast one” - urzeka swoją powolnością, prawie jak pościelówa... Do czasu, kiedy rzeczywiście robi się rock’n’rollowo. Przyspieszenie też dobrze zagrane. I na koniec króciutkie podsumowanie, zakończone krzykiem. Szkoda, że utwór nie jest instrumentalny.