Początek przypomina odgłosy huty, albo pracę jakiegoś agregatu. I wchodzi ściana muzyki. Doskonały „schizoid”, potem ulga w postaci
„I talk to the wind” - cudowny utwór na leniwe, letnie popołudnie.
„Epitafium” - to kolejna perła muzyki... ile w niej smutku, żalu, płaczu. I ten mellotron!!!
„Moonchild” - znowu ulga, przepiękny utwór - do słuchania w mglisty poranek. Od drugiej minuty - muzyczne poszukiwania... Też piękne.
I na koniec hymn! Niektórzy uważają tą płytę za początek progressive rocka. Może najczystszej jego formy.
Co za mieszanka... Fripp i Lake znali się od dzieciństwa (mieli tego samego nauczyciela gitary), McDonald nigdy nie grał w zespole rockowym (za to w orkiestrze wojskowej), Giles posiadał niezwykłą dyskoordynację ruchów (mógł grać różne metra czterema kończynami). Kuba zapomniał dopisać jeszcze Mela Collinsa na saksofonie, który wtedy był ważnym członkiem zespołu.
I Petera Sinfielda, który zaczął jako operator oświetlenia, a potem tworzył teksty utworów. Fripp odnosi się do tego okresu z największym sentymentem.