Elenkorjuu czyli po fińsku żniwa, zbiory. Ciekawe czego... W warunkach fińskich to może chodzić o grzyby, borówki lub jagody. Kocham Finlandię bo spędziłem tam wiele czasu i poznałem sporo zacnych Finów. Kilku z nich muzykowało, bo jakoś trzeba przetrzymać polarne noce. Zespół jest z Pori, a miasto to słynie z festiwalu jazzowego - czyli wróży zdolnych muzyków.
Dobrze zagrana muzyka: ciężki bas, dynamiczna perkusja, ciekawy tymbr głosu. Dowód na to, że talenty są porozrzucane po całym świecie. 
Ładne solo na gitarze w utworze nr 2, szkoda, że wyciszone.
Future (nr 5) to instrumentalny kawałek ze szczyptą jazzu właśnie.
Utwór nr 8 to dobra rockowa gonitwa ze świetnie brzmiącą gitarą.
Przedostatni utwór chyba najbardziej mi się podoba - dobre tempo, ciekawy dialog gitary z perkusją, takie nuty muzyki dawnej... 
​​​​​​​W nr 10 rzeczywiście trochę bluesa, ale na zakończenie przydało by się coś więcej. Ciekawostka: najdłuższy utwór na płycie ma 4’46’’ - czyli nie wpisuje się w definicje progresu (o czym będzie za chwilę). Może bliżej im do Black Sabbath czy Deep Purple.