St John Green – podobają mi się te przeszkadzające dźwięki w tle i basowy głos wtórujący wokaliście. Prawie jak śpiew alikwotowy.
The Fallen Angel - ciekawe, temat zagrany w metrum 3/3 przypomina mi czołówkę do „Stawki większej niż życie” - już po intro instrumentów dętych (notabene grane w 5/4)
Traffic – utwór z debiutanckiej płyty; wyraźne brzmienie psychodeliczne i już wyrazisty głos Steve’a Winwooda. Drapieżna gitara chyba po jego współpracy z Jimmie Hendricksem. Dobry, dynamiczny kawałek.
Status Quo - wydawało mi się, że zawsze grało tak samo, a tu taka niespodzianka... Ale gdy usłyszałem pierwsze nuty, wróciły wspomnienia ze słuchania tego utworu w naszym małym pokoju. Piękne efekty wah-wah.
UFO - dobry „groove” - czyli klimatyczny rytm. Gitara rzęzi przesterowaniami, ale o to przecież w rocku chodzi... Podobnie cudowne przejście wah wah w drugiej części utworu zabiera nas w kosmos...
Small Faces - a tu już ciekawe dołączenie sekcji smyczkowej do instrumentarium. Efekt - pompatyczny hymn, może na cześć Ogdena. Ciekawe brzmienie bębnów, takie metalowe.
The Byrds - leniwa gitara (gitarzysta był ponoć mistrzem Telecastera), utwór grany na żywo jest dowodem na wirtuozerię muzyków. To trochę country are grane z zębem.
Roger Mc Guinn - na iTunes utwór firmowany przez The Byrds... Ładna ballada, podobnie w tonacji country (brzmienie ala Tom Petty?). Króciutka, nieco ponad dwie minuty ale łapie za serce. Piosenka o drodze, o podążaniu za niewiadomym celem ale w określonym kierunku.