UFO - utwór z drugiej płyty. Ciekawe, czy nalepka „space rock” wynika z nazwy. Moim zdaniem - za mało ‚heavy’. GFR - klasyczny początek: frazy śpiewane a capella przerywane ostrymi punktami zagranym na wszyskich instrumentach. Tercet, a muzyka taka pełna... Solówki od trzeciej minuty - klasyka!
HT - No tu już mamy ciężar. I jeszcze skrzypce dla przeciwwagi. Cudowne! I ten przesterowany bas! Bomba.
YCh - zelżało, ale głos z gatunku heavy..., gitarowe solo gdzieś tam błąka się po głośnikach. Dobry efekt.
SLB - to ponoć od nich zaczęto nazywać ten gatunek muzyki Heavy Metal (Mike Saunders dla amerykańskiego periodyku CREEM). Miło się słucha, brzmienie trochę jak The Spinal Tap (szczególnie solo).
TGW - a to klasyk, często występujący na Heavy składankach. Cudowne dźwięki gitarowego sola. Ponoć gdy gitarzysta nad nim pracował głośny tłum nagle się zamilkł.
LH - Bluesa nadal da się wyczuć w tej muzyce. Podkręcone górne tony gitary dodają psychodelii. Od 1:40 - drapieżne solo - ładnie wyeksponowane na tle monotonnie brzmiącej sekcji rytmicznej. Może porwać. Budgie - poprawię Kubę: zespół jest z Cardiff, czyli Walii. Trio, podobnie jak Rush, brzmią jak Rush; czyli to wytrawny, mocniejszy rock. I perkusja bardzo sprawna, choć to nie Neal Peart. Od 4:20 - ciekawe zagranie: na pytanie zadane gitarą - pada odpowiedź basu i perkusji, z rosnącą punktuacją - 1, 2, 3, 4, 5, 6 - i następuje powrót do głównego tematu utworu. I znowu - trick ten zastosuje Rush w „By-Tor and the Snow Dog”.