To rzeczywiście piosenki, ale przy błądzących dźwiękach gitary w tle utwory nabierają psychodelicznego zwichnięcia. Słucha się przyjemnie, noga automatycznie przytupuje do rytmu. Maniera trochę beatlesowska: chórki, harmonia, kompozycja i zakończenie.

Podobieństwo do Bolera w „Białym Króliku” (odwołanie do Alicji w Krainie Czarów) widoczne od pierwszych taktów; niemniej ciekawie dominuje tu niepokojący i wibrujący głos wokalistki.

To jakby wprowadzanie psychodelic rocka kuchennymi, czytaj radiowymi, drzwiami.