Grobowe brzmienie fortepianu. Bardzo zdolni muzycy, widać solidny warsztat, pozwalający tak biegać po tonacjach i metrum. Polifonia wokalna daje super efekt (mistrzem w tym będzie Spock’s Beard, ale to znacznie później).
W kolejnym utworze słyszę echa grupy Kansas, ale to ponoć oni ukradli sporo tematów GG. Dynamiczne solo w czwartej minucie poraża. Po nim trochę improwizacji - zagranej z dużą wirtuozerią.
​​​​​​​„Mr. Class...” - znowu pasaż skradziony przez Kansas, bardzo jazzowy tym razem. I znowu zastosowali kontrapunkt umiejętnie przechodząc z tematu w temat. Chóralna druga połowa - prawdziwie symfoniczna.