Tak, tu słychać zacięcie jazzowe. Bardzo lubiłem AZ za jego lekkość, swobodę śpiewu (najbardziej w „C’est La Vie” - z 1987). Tu rytmy i melodie trochę bardziej buntownicze.
„A ja umrę za sprawy życia...” Chyba nie spodziewał się, jak prawdziwe to były słowa.
Początek „Pluton’u” trochę chaotyczny; do 20 sekundy trudno mi złapać rytm, ale potem już leci. Solo na gitarze basowej - przyjemne. Krótkie ale nawet psychodeliczne.
„Ta Wiara” - to znowu powrót do dzieciństwa, to obozu żeglarskiego, na którym przy ognisku zaangażowani gitarzyści „cięli” ten utwór ze srogim wyrazem twarzy. Solo na skrzypcach, wariacje na fortepianie i echo na koniec - to prawdziwie progressive rock!